मिस कॉल
दिवस उन्हाळ्याचे होते.सगळीकडे दुपारची शांतता होती.दुरून कोणी तरी एक पांढरी आकृती येताना सदाला दिसली.याच्या मनात कालवाकालव झाली.हा एक टाक लावून त्या आकृतीकडे पाहत राहिला.याच्या मनाची धुगधुगी वाढत चालली.आकृती जवळ जवळ यायला लागली.तसे सदाला जाणवले कि ती आकृती पुरुषाची असून तो पुरुष तरुण आहे.याला वाळवंटात मृगजळ दिसू लागले.त्याने जवळजवळ वर्षभर तरुण पुरुषाला पाहिले नव्हते .
आकृती जवळ जवळ यायला लागली आणि सदा जुन्या आठवणीमध्ये बुडून गेला.तो वर्षभर मागे गेला.
त्याला जसे कळायला लागले तसे तो मुलांपेक्षा मुलीमधेच जास्त वावरत होता.त्यांच्यातच खेळत होता.त्यांच्यासारखे कपडे घालण्याचा आग्रह धरत होता.त्यांच्यासारखेच हातवारे करत होता.त्यांच्या सारखेच होतो ला होते म्हणत होता.
भातुकलीच्या खेळत जास्त रमत होता.मुलींसारखीच वेणीफनी करत होता.लिपस्टिक लावून लाल झालेले ओठ मुलांना दाखवणे आणि त्याच ओठांनी त्यांना चिडवणे त्याला खूप आवडायचे.कानामध्येही कधीकधी वेगवेगळ्या प्रकारचे कानातले घालायला त्याला खूप आवडायचे.कानातले हलवत हलवत चालायला त्याला आवडायचे .चालताना कंबरेला बायकांसारखे किंचित हिंदोळे द्यायलाही आवडायचे.स्वभाव अतिशय नाजूक झाला होता.
सुरुवाती सुरुवातीला घरातले त्याचे लाड पुरवायचे म्हणून त्याला तो म्हणेल ते आणून द्यायचे पण नंतर जसजसा तो मोठा होऊ लागला तसे तसे घरातले चिंतीत होऊ लागले.याचे बायकी चाळे जास्तच होऊ लागले.तासनतास आरश्यासमोर बसून राहणे .येता जाता आरशात बघणे त्याचे वाढले.
तशी आई चिंतीत होऊ लागली.वडील काळजीत पडले.त्याचा स्वभाव बदलण्याचा प्रयत्न करू लागले.पण एकदा अंगवळणी पडले तर ते काय इतक्या लवकर सुटणार होते कि काय? उलट त्याच्या आयुषाने वेगळेच वळण घेतले.
तो पाचवीत असताना आठवी नववितली मुले त्याला मुद्दाम चीटकायला लागली .त्याचे मागे पुढे फिरू लागली.त्याला गोळ्या चोकलेट देऊ लागली.त्याच सोबत करू लागली.गोळ्या चोकलेट च्या बदल्यात त्याचे गळ ओढणे.त्याची कोवळी छाती दाबणे .आपल्या लिंगावर हात ठेवणे असे कृत्य करू लागली.हळू हळू त्यालाही ते आवडू लागले.
आता तो मुलींमध्ये खेळण्याऐवजी मुलांमध्ये रमायला लागला.त्यातल्या त्यात जी मुले त्याच्या अंगाशी खेळत आणि स्वतःच्या अंगाशी त्याला खेळवत, अशी मुले त्याला जास्त आवडायला लागली .तो त्यांच्यातच रमू लागला .
जसजसा तो मोठा होत होता.मुले त्याच्यावर वेगवेगळे प्रयोग करायला लागले.सुरुवातीला त्याला त्रास होऊ लागला पण नंतर नंतर त्याला तो खेळ आवडायला लागला.मग तो खेळ रोजचाच होऊ लागला.फक्त भिडू बदलू लागले.मग कधी शाळेच्या पाठीमागे कधी शेतात.कधी घरात.कधी गच्चीत.कधी झाडामागे कधी अंधारात कधी उजेडात.वाटेल तेथे वाटेल तेंव्हा.गावातील कुठलाच कोपरा त्याने मोकळा ठेवला नव्हता.त्याच्या मागे सतत मुलांचे लेंढार असायचे.त्याचे दिवस मजेत जात होते.म्हणजे रोजचाच दिवस मजेत जात होता.रोज नवीन अनुभव त्याला मिळत होता.एखाद्या दिवशी कोणी भेटले नाही तर त्याला त्याचा जीव खायला उठायचा.तो दिवस अगदी बेचैनीत जायचा.त्याला त्या दिवशी झोपही लागत नसे.अख्खी रात्र तळमळत काढावी लागे.त्याला मुलांची खूपच सवय लागली होती.
आता तो पंधरा वर्षांचा झाला होता.दिवस मजेत जात होते आणि एक दिवस लातूरला भूकंप झाला.संपूर्ण भारतात खळबळ उडाली .
लातूरला बसलेल्या भूकंपाचा परिणाम खूप दूरवर झाला होता.लातूरमधील घरे आणि संसार उध्वस्थ झालेच पण त्याच वेळेस त्या परिसराच्या जवळपास असनाऱ्या गावांना आणि शहरानाही धक्का बसलाच होता.त्याचा परिणाम जन जीवनावर झाला होता.बरीच घरे उद्वस्थ झाली होती.रोजगार बुडाला होता.होत्याचे नव्हते झाले होते.अमीर कंगाल झाला होता.पंचक्रोशीत कुठेच रोजगार राहिला नव्हता.बरेच लोक भूकंपात झोपेतच वर गेले होते.प्रत्येकजण कंगाल झाला होता.त्यामुळे कुणाला कुणाची सहानुभूती राहिली नव्हती.जो तो स्वार्थी झाला होता.आपण भले आणि आपले कुटुंब भले अशी ज्याची त्याची परिस्थिती होती.जे वाचले होते.त्यांनी आपली घरे सावरली होती.म्हाताऱ्याना घरी सोडून तरणे ताठे रोजगारासाठी मिळेल त्या शहरात गेले होते.गावाची खूप रया झाली होती.
असेच दुखः जवळच असलेल्या पतुरणे गावावर आले होते.सर्व तरुण रोजगार मिळवण्यासाठी मिळेल त्या शहरात पायाला भिंगरी बांधून काम करत होते.सुरुवातीला फक्त पुरुष मंडळी गेली नंतर त्यांना जेंव्हा रोजगार मिळाला तेंव्हा आपापल्या कुटुंबाला बोलावून घेतले.पण गावाची हालत इतकी खराब होती कि ,प्रत्येकाने काम केले तरच ती स्थिर स्थावर होऊ शकत होती.त्यामुळे गावातील लहान थोर शहराकडे पळाला होता.फक्त म्हातारे लोक तेव्हडे उरले सुरले सांभाळायला मागे राहिले होते.हळू हळू सगळे व्यवस्थित व्हायला लागले .शहरात कामाला गलेले लोक म्हाताऱ्याना आणि ज्या काही महिला उरल्या होत्या त्यांना पैसे पाठवून त्याचे उरले सुरले जीवन जगवण्याचा प्रयत्न करू लागले .
भूकंप होऊन जवळ जवळ एक वर्ष होत आले होते.
सगळे सुरळीत होत चालले होते.पुन्हा गावात आनंद यायला लागला होता.
सर्व आनंदित दिसत होते.शहरात गेलेले शहरातच स्थायिक होण्याच्या बेतात दिसत होते..गावापेक्षा त्यांना तिकडे जास्त पैसे मिळत होते.सुविधा जास्त मिळत होत्या.मनोरंजनाची साधने मुबलक होती.त्यामुळे त्यांची मुलेही तिथून पाय काढायला धजत नव्हती.
सर्व सुरळीत झाले असले तरी.सदाच्या जीवनात जी पडझड झाली ती कायमचीच.त्याचे जीवन आता असेच अळणी जाते कि काय असे त्याला वाटत होते,आई तो दिवसेंदिवस झुरत होता.गेल्या वर्षभरापासून त्याला तरुण पुरुषाचा हात लागला नव्हता.त्यासाठी त्याचे संपूर्ण शरीर आसुसलेले होते.पण गावात सगळे म्हातारे लोक होते.कोण त्याची इच्छा पूर्ण करणार? आलेला दिवस कसातरी ढकलत होता.कधीतरी सर्व गावात येतील अशी त्याला आशा होती.त्याच आशेवर तो जगत होता.कधी तरी कोणी तरी येईल आणि आपली इच्छा पूर्ण करेल याची तो वाट पाहत होता.आणि आज त्याची इच्छा पूर्ण होताना दिसत होती.
ती पांढरी आकृती जवळ जवळ आली तशी याच्या शरीरात चलबिचल झाली .अंगात शहारे यायला लागले.काहीतरी होतेय अशी अनुभूती व्हायला लागली.
पांढऱ्या कपड्यांमध्ये असलेला तरुण जवळ आला तेंव्हा तेंव्हा सदा त्याच्या कडे पाहतच राहिला.अतिशय सुंदर .गोरागोमटा तरुण त्याने पहिल्यांदाच पाहिला होता.त्याचा गावात इतका सुंदर मुलगा नव्हताच कधी.तो जवळ आला.आणि सदाला नमस्कार करून तो बसला होता त्या गावाच्या बाहेर असलेल्या पिंपळाच्या पारावर बसला.तेथून गाव अजून एक कोस दूर होते.आलेली व्यक्ती त्याच्या गावात पाहुनी होती.त्या व्यक्तीने आल्या आल्या सदाला नमस्कार केला.सदानेही त्याला नमस्कार केला
पाहुणा थकलेला होता.बराच चालला होता.एक ता उन्हाचे दिवस .त्यात चालणे खूप झाले होते.त्याला तहान लागली होती.सदाणे त्याला पाणी प्यायला दिले .त्याचा दम हळू हळू स्थिर झाला .त्याने दम खाण्यासाठी मागे हात टेकून पाय पुढे रेटले.हातातील ब्याग बाजूला ठेवली .त्याने मागे हात टेकलेला पाहून सदाने संधीचा फायदा घेतला.आणि त्यानेही मागे हात टेकले. हळू हळू सदाचा हात पाहुण्याच्या जवळ आला.त्याची बोटे हळू हळू पाहुण्याच्या बोटाजवळ आली आणि बोटांवरून फिरू लागली.तशी पाहुण्याने मिटलेले डोळे उघडले.आपल्या हाताकडे पाहिले आणि आणि पुन्हा डोळे मिटून घेतले.सदाचा हात आता सराईतपणे चालू लागला.पाहुणाही त्याला रीस्पोंस देऊ लागला.हळू हळू त्याचा हात पाहुण्याच्या हातात आला.दोघेही तितक्याच आवेगाने एकमेकांचे हात दाबू लागले.दोघेही घामाघूम झाले. दाट सावली असूनही दोघेही घामाघूम झाले.
ते ज्या ठिकाणी बसले होते त्या ठिकाणी लोक येणे श्यक्यच नव्हते.एक तर दुपारची वेळ उन तापलेले आणि ती जागा आडवळणाची .
थोड्याच वेळात दोघही एकमेकाच्या मिठीत गेले.एक वर्षानंतर सदाची भूक मिटणार होती.तो खूप आनंदित होता.त्याचा तो आनंद या पूर्वी त्याला कधीही मिळाला नव्हता.तो स्वतःला खूप धन्य समजत होता.आज त्याच्या नशिबाने पूर्वीचे दिवस आणले होते.त्याची प्रतीक्षा संपली होती.
त्याला आता जास्त राहवत नव्हते.तो पाहुण्याच्या मिठीतून मुक्त झाला आणि भरभर कपडे काढले .पाहुण्याकडे पाठ करून ओणवा झाला ,त्याच वेळेस पाहुण्यानीही कपडे काढलेदोघेही घाई वर आले होते.सदा तिकडे तोंड करून डोळे लावून पाहुण्याची वाट पाहत स्वप्नामध्ये गुंगला होता.एक मिनिट झाले दोन मिनिट झाले पाच मिनिट झाले पण पाहुण्याची काही हालचाल दिसेना.सदाचा हिरमोड झाला .त्याने डोळे उघडले .पाठमोरे पाहिले आणि डोक्यावर हात मारून घेतला.पाहुणाही त्याच्याकडे पाठ करून ओणवा होता.
दिवस उन्हाळ्याचे होते.सगळीकडे दुपारची शांतता होती.दुरून कोणी तरी एक पांढरी आकृती येताना सदाला दिसली.याच्या मनात कालवाकालव झाली.हा एक टाक लावून त्या आकृतीकडे पाहत राहिला.याच्या मनाची धुगधुगी वाढत चालली.आकृती जवळ जवळ यायला लागली.तसे सदाला जाणवले कि ती आकृती पुरुषाची असून तो पुरुष तरुण आहे.याला वाळवंटात मृगजळ दिसू लागले.त्याने जवळजवळ वर्षभर तरुण पुरुषाला पाहिले नव्हते .
आकृती जवळ जवळ यायला लागली आणि सदा जुन्या आठवणीमध्ये बुडून गेला.तो वर्षभर मागे गेला.
त्याला जसे कळायला लागले तसे तो मुलांपेक्षा मुलीमधेच जास्त वावरत होता.त्यांच्यातच खेळत होता.त्यांच्यासारखे कपडे घालण्याचा आग्रह धरत होता.त्यांच्यासारखेच हातवारे करत होता.त्यांच्या सारखेच होतो ला होते म्हणत होता.
भातुकलीच्या खेळत जास्त रमत होता.मुलींसारखीच वेणीफनी करत होता.लिपस्टिक लावून लाल झालेले ओठ मुलांना दाखवणे आणि त्याच ओठांनी त्यांना चिडवणे त्याला खूप आवडायचे.कानामध्येही कधीकधी वेगवेगळ्या प्रकारचे कानातले घालायला त्याला खूप आवडायचे.कानातले हलवत हलवत चालायला त्याला आवडायचे .चालताना कंबरेला बायकांसारखे किंचित हिंदोळे द्यायलाही आवडायचे.स्वभाव अतिशय नाजूक झाला होता.
सुरुवाती सुरुवातीला घरातले त्याचे लाड पुरवायचे म्हणून त्याला तो म्हणेल ते आणून द्यायचे पण नंतर जसजसा तो मोठा होऊ लागला तसे तसे घरातले चिंतीत होऊ लागले.याचे बायकी चाळे जास्तच होऊ लागले.तासनतास आरश्यासमोर बसून राहणे .येता जाता आरशात बघणे त्याचे वाढले.
तशी आई चिंतीत होऊ लागली.वडील काळजीत पडले.त्याचा स्वभाव बदलण्याचा प्रयत्न करू लागले.पण एकदा अंगवळणी पडले तर ते काय इतक्या लवकर सुटणार होते कि काय? उलट त्याच्या आयुषाने वेगळेच वळण घेतले.
तो पाचवीत असताना आठवी नववितली मुले त्याला मुद्दाम चीटकायला लागली .त्याचे मागे पुढे फिरू लागली.त्याला गोळ्या चोकलेट देऊ लागली.त्याच सोबत करू लागली.गोळ्या चोकलेट च्या बदल्यात त्याचे गळ ओढणे.त्याची कोवळी छाती दाबणे .आपल्या लिंगावर हात ठेवणे असे कृत्य करू लागली.हळू हळू त्यालाही ते आवडू लागले.
आता तो मुलींमध्ये खेळण्याऐवजी मुलांमध्ये रमायला लागला.त्यातल्या त्यात जी मुले त्याच्या अंगाशी खेळत आणि स्वतःच्या अंगाशी त्याला खेळवत, अशी मुले त्याला जास्त आवडायला लागली .तो त्यांच्यातच रमू लागला .
जसजसा तो मोठा होत होता.मुले त्याच्यावर वेगवेगळे प्रयोग करायला लागले.सुरुवातीला त्याला त्रास होऊ लागला पण नंतर नंतर त्याला तो खेळ आवडायला लागला.मग तो खेळ रोजचाच होऊ लागला.फक्त भिडू बदलू लागले.मग कधी शाळेच्या पाठीमागे कधी शेतात.कधी घरात.कधी गच्चीत.कधी झाडामागे कधी अंधारात कधी उजेडात.वाटेल तेथे वाटेल तेंव्हा.गावातील कुठलाच कोपरा त्याने मोकळा ठेवला नव्हता.त्याच्या मागे सतत मुलांचे लेंढार असायचे.त्याचे दिवस मजेत जात होते.म्हणजे रोजचाच दिवस मजेत जात होता.रोज नवीन अनुभव त्याला मिळत होता.एखाद्या दिवशी कोणी भेटले नाही तर त्याला त्याचा जीव खायला उठायचा.तो दिवस अगदी बेचैनीत जायचा.त्याला त्या दिवशी झोपही लागत नसे.अख्खी रात्र तळमळत काढावी लागे.त्याला मुलांची खूपच सवय लागली होती.
आता तो पंधरा वर्षांचा झाला होता.दिवस मजेत जात होते आणि एक दिवस लातूरला भूकंप झाला.संपूर्ण भारतात खळबळ उडाली .
लातूरला बसलेल्या भूकंपाचा परिणाम खूप दूरवर झाला होता.लातूरमधील घरे आणि संसार उध्वस्थ झालेच पण त्याच वेळेस त्या परिसराच्या जवळपास असनाऱ्या गावांना आणि शहरानाही धक्का बसलाच होता.त्याचा परिणाम जन जीवनावर झाला होता.बरीच घरे उद्वस्थ झाली होती.रोजगार बुडाला होता.होत्याचे नव्हते झाले होते.अमीर कंगाल झाला होता.पंचक्रोशीत कुठेच रोजगार राहिला नव्हता.बरेच लोक भूकंपात झोपेतच वर गेले होते.प्रत्येकजण कंगाल झाला होता.त्यामुळे कुणाला कुणाची सहानुभूती राहिली नव्हती.जो तो स्वार्थी झाला होता.आपण भले आणि आपले कुटुंब भले अशी ज्याची त्याची परिस्थिती होती.जे वाचले होते.त्यांनी आपली घरे सावरली होती.म्हाताऱ्याना घरी सोडून तरणे ताठे रोजगारासाठी मिळेल त्या शहरात गेले होते.गावाची खूप रया झाली होती.
असेच दुखः जवळच असलेल्या पतुरणे गावावर आले होते.सर्व तरुण रोजगार मिळवण्यासाठी मिळेल त्या शहरात पायाला भिंगरी बांधून काम करत होते.सुरुवातीला फक्त पुरुष मंडळी गेली नंतर त्यांना जेंव्हा रोजगार मिळाला तेंव्हा आपापल्या कुटुंबाला बोलावून घेतले.पण गावाची हालत इतकी खराब होती कि ,प्रत्येकाने काम केले तरच ती स्थिर स्थावर होऊ शकत होती.त्यामुळे गावातील लहान थोर शहराकडे पळाला होता.फक्त म्हातारे लोक तेव्हडे उरले सुरले सांभाळायला मागे राहिले होते.हळू हळू सगळे व्यवस्थित व्हायला लागले .शहरात कामाला गलेले लोक म्हाताऱ्याना आणि ज्या काही महिला उरल्या होत्या त्यांना पैसे पाठवून त्याचे उरले सुरले जीवन जगवण्याचा प्रयत्न करू लागले .
भूकंप होऊन जवळ जवळ एक वर्ष होत आले होते.
सगळे सुरळीत होत चालले होते.पुन्हा गावात आनंद यायला लागला होता.
सर्व आनंदित दिसत होते.शहरात गेलेले शहरातच स्थायिक होण्याच्या बेतात दिसत होते..गावापेक्षा त्यांना तिकडे जास्त पैसे मिळत होते.सुविधा जास्त मिळत होत्या.मनोरंजनाची साधने मुबलक होती.त्यामुळे त्यांची मुलेही तिथून पाय काढायला धजत नव्हती.
सर्व सुरळीत झाले असले तरी.सदाच्या जीवनात जी पडझड झाली ती कायमचीच.त्याचे जीवन आता असेच अळणी जाते कि काय असे त्याला वाटत होते,आई तो दिवसेंदिवस झुरत होता.गेल्या वर्षभरापासून त्याला तरुण पुरुषाचा हात लागला नव्हता.त्यासाठी त्याचे संपूर्ण शरीर आसुसलेले होते.पण गावात सगळे म्हातारे लोक होते.कोण त्याची इच्छा पूर्ण करणार? आलेला दिवस कसातरी ढकलत होता.कधीतरी सर्व गावात येतील अशी त्याला आशा होती.त्याच आशेवर तो जगत होता.कधी तरी कोणी तरी येईल आणि आपली इच्छा पूर्ण करेल याची तो वाट पाहत होता.आणि आज त्याची इच्छा पूर्ण होताना दिसत होती.
ती पांढरी आकृती जवळ जवळ आली तशी याच्या शरीरात चलबिचल झाली .अंगात शहारे यायला लागले.काहीतरी होतेय अशी अनुभूती व्हायला लागली.
पांढऱ्या कपड्यांमध्ये असलेला तरुण जवळ आला तेंव्हा तेंव्हा सदा त्याच्या कडे पाहतच राहिला.अतिशय सुंदर .गोरागोमटा तरुण त्याने पहिल्यांदाच पाहिला होता.त्याचा गावात इतका सुंदर मुलगा नव्हताच कधी.तो जवळ आला.आणि सदाला नमस्कार करून तो बसला होता त्या गावाच्या बाहेर असलेल्या पिंपळाच्या पारावर बसला.तेथून गाव अजून एक कोस दूर होते.आलेली व्यक्ती त्याच्या गावात पाहुनी होती.त्या व्यक्तीने आल्या आल्या सदाला नमस्कार केला.सदानेही त्याला नमस्कार केला
पाहुणा थकलेला होता.बराच चालला होता.एक ता उन्हाचे दिवस .त्यात चालणे खूप झाले होते.त्याला तहान लागली होती.सदाणे त्याला पाणी प्यायला दिले .त्याचा दम हळू हळू स्थिर झाला .त्याने दम खाण्यासाठी मागे हात टेकून पाय पुढे रेटले.हातातील ब्याग बाजूला ठेवली .त्याने मागे हात टेकलेला पाहून सदाने संधीचा फायदा घेतला.आणि त्यानेही मागे हात टेकले. हळू हळू सदाचा हात पाहुण्याच्या जवळ आला.त्याची बोटे हळू हळू पाहुण्याच्या बोटाजवळ आली आणि बोटांवरून फिरू लागली.तशी पाहुण्याने मिटलेले डोळे उघडले.आपल्या हाताकडे पाहिले आणि आणि पुन्हा डोळे मिटून घेतले.सदाचा हात आता सराईतपणे चालू लागला.पाहुणाही त्याला रीस्पोंस देऊ लागला.हळू हळू त्याचा हात पाहुण्याच्या हातात आला.दोघेही तितक्याच आवेगाने एकमेकांचे हात दाबू लागले.दोघेही घामाघूम झाले. दाट सावली असूनही दोघेही घामाघूम झाले.
ते ज्या ठिकाणी बसले होते त्या ठिकाणी लोक येणे श्यक्यच नव्हते.एक तर दुपारची वेळ उन तापलेले आणि ती जागा आडवळणाची .
थोड्याच वेळात दोघही एकमेकाच्या मिठीत गेले.एक वर्षानंतर सदाची भूक मिटणार होती.तो खूप आनंदित होता.त्याचा तो आनंद या पूर्वी त्याला कधीही मिळाला नव्हता.तो स्वतःला खूप धन्य समजत होता.आज त्याच्या नशिबाने पूर्वीचे दिवस आणले होते.त्याची प्रतीक्षा संपली होती.
त्याला आता जास्त राहवत नव्हते.तो पाहुण्याच्या मिठीतून मुक्त झाला आणि भरभर कपडे काढले .पाहुण्याकडे पाठ करून ओणवा झाला ,त्याच वेळेस पाहुण्यानीही कपडे काढलेदोघेही घाई वर आले होते.सदा तिकडे तोंड करून डोळे लावून पाहुण्याची वाट पाहत स्वप्नामध्ये गुंगला होता.एक मिनिट झाले दोन मिनिट झाले पाच मिनिट झाले पण पाहुण्याची काही हालचाल दिसेना.सदाचा हिरमोड झाला .त्याने डोळे उघडले .पाठमोरे पाहिले आणि डोक्यावर हात मारून घेतला.पाहुणाही त्याच्याकडे पाठ करून ओणवा होता.
No comments:
Post a Comment